ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΣΤΕΓΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ.

Είχα να περάσω δύο ημέρες από την πλατεία Άνοιξης στη Νέα Σμύρνη όταν είδα ένα στρώμα στο πάρκο, λίγα ρούχα διπλωμένα καταγής και πιο πέρα ένα νέο άντρα να κάθεται στο παγκάκι με ένα ραδιοφωνάκι δίπλα του, να καπνίζει με απλανές βλέμμα.
Στην αρχή σκέφτηκα ότι θα ήταν κανένας λαθρομετανάστης από αυτούς που απλωθεί σαν γάγγραινα τώρα πια σε όλες τις γειτονιές, σε όλες τις συνοικίες, παντού. Μετά σκέφτηκα ότι αυτοί είναι πολλοί μαζί, πρόσεξα καλύτερα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, διαπίστωσα είναι Έλληνας κι έτσι πλησίασα και του μίλησα.
- Νεοσμυρνιώτης είμαι, μου είπε. Χθες βγήκα στο δρόμο γιατί δεν έχω τίποτα, τίποτα πια. Τίποτα απολύτως…..
Η φωνή του ήταν...
σπασμένη και ο πόνος στα μάτια του ολοφάνερος. Δεν ρώτησα τίποτα περισσότερο, δεν φαινόταν εξαρτημένος από ουσίες, έμαθα έμεινε άνεργος «γιατί παίρνουν ξένους για πιο φθηνά». Ηλικία; Ετών 37!
Μου είπε ότι το πρωϊ του πήγαν λίγο ψωμί, δύο αυγά βραστά, ένα πακέτο τσιγάρα, νερό και το τραντζιστοράκι να του κρατάει συντροφιά.
Αργότερα, ένα χοντρό σακάκι του πατέρα μου προστέθηκε στα υπάρχοντα του που του το πήγε ο ίδιος, ενώ μια άλλη ηλικιωμένη του έφερε μια παλιά κουβέρτα κλαίγοντας και μονολογώντας:
«Έζησα στην Κατοχή, πείνασα, έτρωγα από τα σκουπίδια αν έβρισκα κάτι και σήμερα βλέπω να ξαναέρχονται οι ίδιες μέρες».
Και συνέχισε:
«Τότε ήταν καλύτερα. Είμαστε μονοιασμένοι. Δεν είχαμε καθόλου ξένους, δε φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε, ούτε να κοιμηθούμε το βράδυ. Έβγαζαν και συσσίτιο για τον κόσμο, τώρα βγάζουν και τρώνε πιο πολλοί ξένοι»
Απομακρυνόταν και αντί να χάνεται η φωνή της, αντίθετα δυνάμωναν οι λυγμοί της κι έκανε κι εμάς να κλάψουμε.
Αργότερα για να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας, τον Συνέλληνα που δεν έχει ούτε σπίτι, ούτε φαγητό, πήραμε τηλέφωνο σε κάποιους ξενώνες αστέγων. Ο πρώτος μας είπε ότι είναι πλήρης, ο δεύτερος δεν απαντούσε και ο τρίτος μας είπε:
«Και τι θέλεις να σου κάνω εγώ; Πάρε στο Δήμο της περιοχής ….»
Πού θα πάει αυτό το χάλι κύριοι ξεφτίλες της πολιτικής;
Οι άστεγοι Έλληνες δεν υπάρχουν πια μόνο στο κέντρο όπου συναγωνίζονται για μια θέση στο παγκάκι απ όπου απωθούνται από τους αλλοδαπούς εισβολείς, αλλά είναι πια και μέσα σε καλές γειτονιές, σε μέρη με κόσμο που ανέκαθεν είχε ένα εισόδημα που του επέτρεπε να ζει αξιοπρεπώς με την οικογένειά του.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΠΟΛΥΟΝΤΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ ΑΦΡΟΑΣΙΑΤΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΠΟΥ ΑΛΛΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ, ΑΛΛΟΤΕ ΜΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ 300 ΚΑΙ 400 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑ.
ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΛΙ;
Για πόσο ακόμα θα παίζεται με τη ζωή των Ελλήνων και την αξιοπρέπειά τους;