Τὸ «Ὄχι» τοῦ Μεταξᾶ

Μέσα στὶς ἐπόμενες ἡμέρες θὰ ἀκούσουμε κάθε μορφῆς ἀναιδὴ παπαγαλάκια, νεοταξίτες, ξεπουλητᾶδες, καλαμοκαβαλημένους, ἠλιθίους κι ἀνιστορήτους νὰ κραυγάζουν πὼς τὸ «Ὄχι» τοῦ Μεταξᾶ δὲν εἶναι τοῦ Μεταξᾶ ἀλλὰ τοῦ λαοῦ.

Θὰ δοῦμε πάλι μία ἀπὸ τὰ ἴδια. Διότι θὰ γνωρίζετε βέβαια τὴν ἀρχή τους φαντάζομαι. «Ὅσα δὲν ἀντέχῃς νὰ φθάσῃς, ἰσοπέδωσέ τα.»
Ἅπαντες λοιπὸν στὸν χορό. Ἐκπαιδευτικοί, «πολιτικοί», δημοσιοκᾶφροι… (Καλὸ θὰ ἦταν βέβαια νὰ μπορούσαμε νὰ τοὺς ἀπορρίψουμε ὁλοκληρωτικῶς πλέον. Διότι κάθε πληροφορία ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν πλευρά τους, ἀποδεικνύεται πὼς εἶναι γιὰ τὸ δικό τους καλό καὶ τὸ δικό μας κακό!)
Ἦταν λοιπόν τὸ «Ὄχι» τοῦ Μεταξᾶ ἢ ἦταν τοῦ λαοῦ;
Δίλημμα κι αὐτό… Ἀπευθυνόμενον μόνον σὲ χειραγωγουμένους.
Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, δὲν γνωρίζω τὰ πιστεύω σας οὔτε τὰ θέλω σας οὔτε καὶ τὰ ὄνειρά σας.
Ἀλλὰ τὸ «ΟΧΙ» ἦταν ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἔργο Μεταξᾶ!
Τὸν θεωρῶ ἀπολύτως ὑπεύθυνον γιὰ αὐτό.
Κυριοτέρα ἀπόδειξις;
Κυττᾶξτε γύρω σας. Δέστε τοὺς συμπολῖτες μας. Στὰ μάτια νὰ τοὺς δεῖτε.
Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἡγετίσκοι  μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει, σταθερὰ καὶ μὲ συνέπεια,  στὴν ὁλοκληρωτικὴ παράδοσι, σὲ κάθε τομέα τῆς ζωῆς μας. Τί δέν ἔχουμε ἐκχωρήσει; Ἦθος; Ἀξίες; Συνείδησι; Αὐτοσεβασμό; Παραδόσεις; Ὄνειρα;
Ποῦ ἦταν οἱ δικές μας ἄμυνες; Ποῦ ἡ παιδεία μας; Ποῦ ἡ μνήμη μας;
Ὅλα σὲ κάποιον βωμό.
Πρὸ μερικῶν ἐτῶν μοῦ ἔλεγε συγγενικό μου πρόσωπo, πὼς ἐὰν συμβῇ κάποιο ἐπεισόδιον μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ κάποιας γείτονος, θὰ ἐξαφανιστῇ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα.
Ἐὰν αὐτὸν τὸν τύπο τὸν εἴχαμε ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Γκράτσι τότε, (καὶ μαζύ του ὅλους αὐτοὺς ποὺ διαβιοῦν στὸ Ἑλλαδοξεφτιλιστὰν τοῦ σήμερα) θὰ ἔλεγε «Ὄχι» ἢ «Περᾶστε, περᾶστε….»;
Τοὺς πολῖτες καὶ τὴν συνείδησί τους τὰ διαμορφώνει ἡ πολιτεία. Τὰ δομεῖ. Μεγεθύνει τὰ καλὰ καὶ τὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸ κοινὸ καλό. Δὲν ἰσχυρίζομαι πὼς ὁ Μεταξᾶς ἦταν ἅγιος. Ἰσχυρίζομαι ὅμως πὼς ἀκριβῶς αὐτὸς ἦταν ἡ κυρία καὶ μοναδικὴ αἰτία γιὰ νὰ ἀποκτήσουν οἱ τότε πολῖτες (καμμίαν σχέσι μὲ τὶς ξεκούμπωτες ῥόμπες τοῦ σήμερα) βαθυτάτην αἴσθησι τῆς εὐθύνης. Ὑπῆρχε ὁ Ἡγέτης ποὺ Ὁδήγησε τὸν κάθε Πολίτη νὰ ἀνακαλύψῃ τὸν καλλίτερόν του ἑαυτόν.
Σήμερα ὑπάρχει;
Δὲν ὑπάρχει φυσικά!  Ἄλλως τε, μὴν πᾶτε μακριά. Ἀκοῦστε τὰ δημιουργήματα-φερέφωνα τῶν ἡγετίσκων ποὺ κραυγάζουν. Προσέξτε τὸν λόγο τους. Τί Μακεδονία παραδίδουν, τί Ἤπειρο, τί Θράκη, τί Αἰγαῖο, τί Κρήτη, τί Δωδεκάνησα… Τὰ πάντα. Οὐδεῖς ἐξ αὐτῶν δὲν στάθηκε στὸ ὗψος τῶν περιστάσεων.  Ὅλα στὸ ξεπούλημα! Ὅλα στὴν ἰσοπέδωσι. Ὅλα στὸν ἀφανισμό! Καὶ οἱ δορυφόροι τους ἐκεῖ γύρω, πασχίζοντας νὰ σκεφθοῦν μεγαλύτερες βλακεῖες, ἀπὸ αὐτὲς ποὺ οἱ ἡγετίσκοι ἐξέφρασαν κατὰ καιρούς, πρὸ κειμένου νὰ γίνουν ἀντιληπτοὶ καὶ νὰ ἀνέλθουν ταχύτερα τὰ σκαλιὰ τῆς ἁρπακτῆς! Μήπως καὶ προσέξουμε τοὺς ἀνυπάρκτους!
Σᾶς λέει κάτι τὸ «ὅσα δὲν φθάνει ἡ ἀλεποῦ ..ὄμφακες εἰσί;»
Τὸ «Ὄχι» τὸ εἶπε ὁ Μεταξᾶς. Ἐργάστηκε γιὰ χρόνια, γνωρίζοντας τὶς συνθῆκες ποὺ θὰ ἀντιμετώπιζε. Ἔλυσε  τὰ προβλήματα καὶ ξεπέρασε τὰ ἐμπόδια. Ὅταν ὁ Γκράτσι ἔφθασε στὴν οἰκία του, τὰ ξημερώματα τῆς 28ξης Ὀκτωβρίου, ὁ Μεταξᾶς ἦταν πανέτοιμος. Ὁ λαὸς ὄχι. (Διότι συνειδητῶς τὸν κρατοῦσε ὁ Μεταξᾶς  στὴν ἄγνοια. Δὲν ἠθελε νὰ δόσῃ στοὺς Ἰταλοὺς ἐπὶ πλέονπάτημα γιὰ πρόωρη ἐπιθεσι. Ἐὰν ὁ λαὸς μάθαινε τὴν ἐπιθετικὴ στάσι τῶν Ἰταλῶν, ὅλες οἱ προετοιμασίες κινδύνευαν νὰ γίνουν γνωστές στὴν κατασκοπεία. )
Λίγες ἡμέρες πρὸ τῆς ἐπισκέψεως Γκράτσι, καὶ τοῦ τελεσιγράφου φυσικά, ὁ Μεταξᾶς ἀνήγγειλε στὴν σύζυγό του Λέλα Μεταξᾶ, πὼς πλέον τὰ πάντα ἦταν ἕτοιμα. Μήπως πιστεύῃ κάποιος πὼς ἦταν ἕτοιμη ἡ μακαρονάδα;
Ἦταν ὅλα ἕτοιμα γιὰ νὰ ἀντιμετωπιστῇ κάθε πιθανός κίνδυνος.
Καί ξέρετε ποιά εἶναι ἡ εἰρωνία;
Ὁ Μεταξᾶς ἐδολοφονήθῃ λίγες ἡμέρες πρὸ τῆς ὑπογραφῆς συμφώνου παραδόσεως τῶν Ἰταλῶν. Μὲ ὅλα τὰ ἐπανα-κατεκτημένα ἐδάφη. Αὐτὸ ὅμως θὰ ἔβγαζε τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Πόλεμο καὶ σὲ κάποιους διόλου δὲν ἄρεσε. Μάλλιστα ὑπάρχουν στὰ γερμανικὰ ἀρχεῖα ἔγγραφα ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ παραπάνω καὶ καταγράφουν τὴν κοινὴ προσπάθεια Μεταξᾶ καὶ Γερμανῶν νὰ παραδοθοῦν οἱ  Ἰταλοί. Ὁ Χίτλερ δὲν εἶχε κανέναν λόγο νὰ κάνῃ πόλεμο μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ἤθελε μόνον νὰ μὴν ἀφήσῃ πίσω του ἀνοικτὰ μέτωπα μὲ τὸν Μουσολίνι καὶ τὶς φαντασιώσεις του.
Κι ἐκεῖ ἀκριβῶς ἐμφανίζεται μία θαυμασία ἀμυγδαλίτις καὶ σκοτώνει τὸν Μεταξᾶ. Μία ἀσθένεια ποὺ δὲν χρειαζόταν καλὰ καλὰ νοσηλεία. Μία ἀσθένεια ποὺ θεραπευόταν στὸ τελευταῖο ἰατρεῖο τῆς χώρας. Κι ὀ Μεταξᾶς, μὲ τοὺς καλλιτέρους ἰατρούς δίπλα του, μᾶς τελείωσε. Συμπτώσεις;
Καὶ δὲν εἶναι σύμπτωσις πού οἱ Ἄγγλοι μᾶς ἤθελαν στόν πόλεμο; Πού δὲν ἔκαναν τίποτα ἀπὸ ὅσα εἶχαν ὑποσχεθεῖ; Πού φοβήθηκαν τὴν δική μας μὴ συμμετοχή, διότι ἤδη ἦταν γνωστὸ πὼς ἡ Τουρκία δὲν θὰ ἔμπαινε στὸν πόλεμο καὶ κατ’ οὐσίαν δὲν εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ ἀνακόψουν τὴν γερμανικὴ πορεία πρός τόν νότο; (Καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ γιὰ ἐκείνην τὴν ἐποχὴ ἦταν σημαντικότατα.)
Ὅπως κι ἐὰν ἔχῃ, σήμερα τὸ σημείωμα δὲν εἶναι ἱστορικό.
Εἶναι πρόλογος γιὰ ὅσα θὰ ἀκολουθήσουν τὶς ἐπόμενες ἡμέρες. Ἐφοδιαστεῖτε μὲ ὑπομονή, γνώσι καὶ θέλησι. Ὁ κάθε ψευδὴς λόγος πρέπει νὰ σβήνῃ ἐν τῇ γεννέσει του!