Η συνειδητοποίηση έγινε τέλη του Ιούλη όταν στις 3 τα ξημερώματα με συνέλαβα πάνω από τον υπολογιστή να ψάχνω μια είδηση που είχα διαβάσει νωρίτερα και αφορούσε το χρέος: Ήμουν εθισμένη, άρρωστη. Είχα εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση νοσηρή, η ανάγκη για ενημέρωση κυλούσε στις φλέβες μου, είχε κυριεύσει τον εγκέφαλο μου, ροκάνιζε τις στιγμές μου. Η απόφαση ήταν οριστική και αμετάκλητη. Την επαναλάμβανα στον εαυτό μου όπως ο μοναχός μετρά το κομποσκοίνι του. Θα περάσεις ένα μήνα μακριά από οποιαδήποτε ενημέρωση. Δεν θα ανοίξεις τηλεόραση, εφημερίδα, δεν θα ακουμπήσεις πληκτρολόγιο, δεν θα γράψεις ούτε αράδα. Θα κρατηθείς μακριά από τις σειρήνες οποιουδήποτε ενημερωτικού site. Το ραδιόφωνο θα παίζει σταθμούς μόνο με μουσική, άντε και τον καιρό. Ορκίστηκα...
Οι πρώτες μέρες με βρήκαν σαν εθισμένο σε κατάσταση στέρησης.
Περιφερόμουν με ιδρωμένα χέρια που αναζητούσαν το αντικείμενο του πόθου τους, έριχνα κλεφτές ματιές στις κρεμασμένες εφημερίδες πριν αποτρέψω το βλέμμα, έπαιζα με το ραδιόφωνο μήπως «τυχαία» πάνω στην αλλαγή πέσω σε είδηση. Τα βράδια στην αυλή απενοχοποιημένη έστηνα αυτί και υπέκλεπτα ειδήσεις από την τηλεόραση του γείτονα που έτσι κι αλλιώς ακουγόταν σε όλη την γειτονιά με την ένταση της.
Τα επεισόδια στο Λονδίνο και η κατάσταση στην Συρία ήταν ένα γερό crash τεστ. Η είδηση με συντάραξε, ήθελα απεγνωσμένα να μάθω τι γίνεται, έψαχνα δικαιολογίες. Αντιστάθηκα σθεναρά. Κάλυπτα το κενό με υποκατάστατα.
Γυρνούσα στην γειτονιά μαθαίνοντας νέα του χωριού. Ποιος παντρεύτηκε, ποιος χώρισε, ποιος είναι κερατάς αλλά δεν το ξέρει ακόμα.
Η δεύτερη και τρίτη εβδομάδα ήταν λιγάκι πιο εύκολες. Βοήθησε και το νησί, το κλίμα των διακοπών, οι πειρασμοί ήταν λιγότεροι. Το μόνο μου παραστράτημα, ρώτησα μια μέρα το αποτέλεσμα του αγώνα της ΑΕΚ. Έκανα τα στραβά μάτια, με συγχώρεσα και για τιμωρία προχώρησα την απόφαση ένα βήμα παραπάνω. Έκρυψα στον πάτο της βαλίτσας τα 3 βιβλία που είχα κουβαλήσει μαζί και είπα στον εαυτό μου ότι το μόνο πράγμα που επιτρεπόταν πλέον να διαβάζει ήταν ο τιμοκατάλογος στις ταβέρνες.
Η επιστροφή στην Αθήνα με βρήκε καθαρή. Με μυαλό γεμάτο εικόνες από θάλασσα, μάτια που έβλεπες μέσα τους ροδιές, λεμονιές και ένα κομμάτι ουρανού. Αισιόδοξη. Τα είχα καταφέρει, είχα κρατηθεί μακριά από ό,τι έτρωγε τις μέρες και τις νύχτες μου.
Αρχές Σεπτέμβρη. Κρατάω την τηλεόραση κλειστή, άνοιξα μόνο τον υπολογιστή και έβαλα ως φόντο εργασίας την αγαπημένη μου φωτογραφία. Σε κείνη «την τρελή ροδιά που τρίζει τάρμενα ψηλά στον διάφανο αγέρα» κρέμασα όλες τις ελπίδες μου για τον χειμώνα που έρχεται, την ζωή που δυσκολεύει, τις αποφάσεις που στάζουν απόγνωση. Η πρώτη είδηση που διάβασα ήταν για τις φαβέλες που έγιναν τουριστικό αξιοθέατο. Να βλέπουν οι πλούσιοι αντί μικρού αντιτίμου πώς ζουν οι εξαθλιωμένοι.
Καλώς σας βρήκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου