Προτεκτοράτο μέσα στην Ε.Ε. ή αυτοδύναμη οικονομία;

του Τάκη Φωτόπουλου

Η εκστρατεία εξαπάτησης του ελληνικού λαού από τις ντόπιες και ξένες ελίτ αποκορυφώθηκε αυτές τις μέρες, σε αντιστοιχία με την παράλληλη εκστρατεία για την πλήρη μετατροπή της χώρας σε καθαρό προτεκτοράτο της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ γενικά, και της Ε.Ε. ειδικότερα. 

Η αφορμή δόθηκε από το «τελεσίγραφο» της τρόικας για την εισαγωγή των «διαρθρωτικών» αλλαγών, που δεν είναι παρά τα πιο άγρια νεοφιλελεύθερα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε χώρα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Και είναι απλώς αφορμή, γιατί στους διεθνείς οικονομικούς κύκλους του κατεστημένου θεωρείται πια θέμα λίγων μηνών η τυπική ελληνική χρεοκοπία, οποιαδήποτε μέτρα και αν πάρουν οι ντόπιες δωσίλογες ελίτ...

Οπως σημειώνει σχετικά έγκυρος διεθνής οικονομικός αναλυτής,1 μόνο η έκδοση ευρω-ομολόγων (που είναι απίθανη σε σύντομο χρονικό διάστημα) θα μπορούσε να αποτρέψει τη χρεοκοπία, αλλά όχι βέβαια και τη μετατροπή της χώρας σε μόνιμο προτεκτοράτο της Ε.Ε., πιθανώς μέσα σε μια δημοσιονομική ένωση. 

Ακριβώς, μάλιστα, επειδή η χρεοκοπία είναι πια προ των πυλών, οι ελίτ βιάζονται να εξαγοράσουν κάθε δημόσιο αγαθό στις σημερινές τιμές ξεπουλήματος (λόγω κρίσης) και παράλληλα να επιβάλουν την «κινεζοποίηση» των εργαζομένων, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία των «επενδυτικών ζωνών» που ετοιμάζουν οι ελίτ. Γι' αυτό ο απερίγραπτος υπ. Οικονομικών, με ύφος 10 συνταγματαρχών, ανακοίνωσε το ξήλωμα κάθε κοινωνικής κατάκτησης των τελευταίων 100 χρόνων: από τα εργατικά δικαιώματα μέχρι τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και από το υποτυπώδες κοινωνικό κράτος μέχρι το δικαίωμα σε μια σταθερή δουλειά με μισθό και σύνταξη σε ανεκτά επίπεδα (ήδη χαμηλότερα από τα ευρωπαϊκά!). 

Δεν υπάρχει άλλωστε κανένας (μη πληρωμένος) διεθνής αναλυτής που να μην παραδέχεται ότι ακόμη και αν μας χάριζαν όλο το χρέος αύριο, σε μερικά χρόνια θα είχαμε νέο χρέος αντίστοιχων διαστάσεων εφ' όσον, όπως τονίζει και ο γνωστός καθηγητής Οικονομικών στο Χάρβαρντ Martin Feldstein2 (και υποστηρίζαμε από το 1975!3), είναι αδύνατον η Ελλάδα να επιβιώσει σε μια οικονομική ένωση όπως η Ε.Ε. με χώρες σαν τη Γερμανία, λόγω των πελώριων διαφορών στη μακροπρόθεσμη ανταγωνιστικότητα. 

Αλλά ακόμη και για να βελτιωθεί η βραχυπρόθεσμη ανταγωνιστικότητα (που είναι, υποτίθεται, ο στόχος των ληστρικών μέτρων) πρέπει να πέσουν οι μισθοί και οι τιμές κατά 20-30%, υποστηρίζει ο Hans Werner Sinn, καθ. Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, που θυμίζει τι έγινε στη Γερμανία του 1929-33, όταν οι τιμές έπεσαν 23% και οι μισθοί 30%: εμφύλιος πόλεμος!4 Γι' αυτό, άλλωστε, επειδή φαίνεται δεν αρκεί η πλύση εγκεφάλου από τα καθεστωτικά κανάλια και η εξαπάτηση των εργαζομένων από τα κομματοκρατούμενα συνδικάτα τους για να συγκρατήσουν την οργή τους, η καταστολή θα γίνει πολύ πιο άγρια, ώστε να συγκαλύψει την έλλειψη οιασδήποτε λαϊκής νομιμοποίησης της κοινοβουλευτικής χούντας. 

 

Μολονότι όμως, όπως έχω δείξει αλλού 5, η ένταξή μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε. και στην ευρωζώνη ήταν καταστροφική και οδήγησε στην τωρινή κρίση, οι θρασύτατοι απατεώνες (που παριστάνουν τους «σοσιαλιστές») του κόμματος που καταδίκαζε την ένταξή μας στην ΕΟΚ επισείουν σήμερα την έξοδό μας από το ευρώ σαν «μπαμπούλα»! Και αυτό, ενώ υπάρχει το παράδειγμα της Ισλανδίας, που ο λαός της, αντιμετωπίζοντας το 2008 παρόμοια κρίση με τη δική μας, με το εθνικό εισόδημα να πέφτει 12% σε δύο χρόνια, κατάφερε, μέσα από μια μικρή επανάσταση, να ρίξει την αντίστοιχη δωσίλογη κυβέρνηση (ο αντίστοιχος «Γιωργάκης» είναι σήμερα στο σκαμνί!) και να επιβάλει δημοψήφισμα (στο οποίο 93% αρνήθηκε να ξεπληρώσει το χρέος με τοκογλυφικά επιτόκια -χαμηλότερα από αυτά που μας επιβάλλονται!) και, με σχεδόν αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να εισαγάγει ένα νέο Σύνταγμα που μείωνε δραστικά τη δύναμη των αγορών. Σήμερα, ο δημόσιος τομέας και το εκτεταμένο κοινωνικό κράτος της Ισλανδίας παραμένουν άθικτα και το εθνικό εισόδημα έχει ρυθμό αύξησης 2,5%.

Σε πρόσφατο, μάλιστα, δημοψήφισμα απέρριψε ακόμη και την πρόταση να ξεπληρώσει το χρέος με περίπου 3% επιτόκιο σε 30 χρόνια! Ολα αυτά τα επέτυχε η Ισλανδία γιατί δεν είναι μέλος ούτε της Ε.Ε. ούτε της ΟΝΕ και έτσι ήταν ελεύθερη να επιβάλει δραστικούς περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίου, να υποτιμήσει το νόμισμά της κ.λπ.6. Είχε δηλαδή έναν ελάχιστο βαθμό οικονομικής κυριαρχίας που της εξασφάλιζε σημαντικό βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας.

Και αυτό είναι το πελώριο δίλημμα του ελληνικού λαού σήμερα: ή θα ανακτήσει σημαντική οικονομική αυτοδυναμία με έξοδο όχι μόνο από την ΟΝΕ, αλλά και την Ε.Ε., ή θα εξανδραποδιστεί μέσα στην Ε.Ε. από τις ντόπιες και ξένες ελίτ...