ΠΟΣΟ “ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” ΕΧΟΥΜΕ;

Ένα από τα συνθήματα του Πολυτεχνείου ήταν το “ψωμί, παιδεία, ελευθερία”. Ένα σύνθημα, στην ουσία ένα αίτημα, που εκφράζει όλους τους λαούς. Στις μέρες μας, στην Ελλάδα του μνημονίου και της κατοχής από τα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα, το σύνθημα αυτό είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Αλήθεια όμως κατά πόσο απολαμβάνουμε κάποιο από τα τρία;
Το αιτούμενο του συνθήματος, απευθύνεται στις βασικές ανάγκες της κοινωνίας, ανάγκες οι οποίες μοιάζουν να μην έχουν καλυφτεί από τότε, όσο κι αν βαυκαλιζόμασταν πως έχουμε δημοκρατία. Όσο αφορά το ψωμί, η αφαίμαξη του εισοδήματος της ελληνικής οικογένειας, οι έκτακτες εισφορές, τα χαράτσια και η αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των τραπεζών διαλύουν την μεσαία τάξη. Επίσης οι άθλιες εργασιακές συνθήκες, ο καλπασμός της ανεργίας, οι μειώσεις μισθών και η σκλαβοποίηση της νεολαίας (που φεύγει στο εξωτερικό) δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Προσθέστε σ’ αυτό και την αύξηση του κόστους ζωής για να καταλήξουμε ότι το “ψωμί” δεν ικανοποιείται ως αίτημα.
Πάμε στην παιδεία. Τον πιο πολυπαθή τομέα, όπου με τις ευλογίες των πρεσβευτών του νεοφιλελευθερισμού, η κ. Διαμαντοπούλου ξηλώνει τα ελληνικά σχολεία και απαξιώνει τα πανεπιστήμια, εξυπηρετώντας αυτούς που θέλουν θυσίες στον Μολώχ της ανταγωνιστικότητας. Πρακτικά αυτό σημαίνει φθηνό εργατικό δυναμικό, αλλά και καταρτισμένο. Η διάλυση της δωρεάν παιδείας, η υποχρηματοδότηση και η υποτίμηση του δημόσιου χαρακτήρα της, ωθεί την εκπαίδευση στις αγκάλες των ιδιωτών. Είδαμε και τον εκσυγχρονισμό της τόσα χρόνια, όπου ανθούσαν τα φροντιστήρια. Στην Ευρώπη γενικότερα προσανατολίζονται στην αύξηση διδάκτρων στα πανεπιστήμιά τους, κάτι που σημαίνει ότι η πρόσβαση στην εκπαίδευση προορίζεται για λίγους.
Όσο για το τρίτο αίτημα του συνθήματος, δηλαδή την ελευθερία, εδώ γελάμε. Η χώρα έχει παραδοθεί στο ΔΝΤ, την Ε.Ε. και τους υπόλοιπους αποικιοκράτες, κάνοντας το Σύνταγμα κουρελόχαρτο. Χωρίς καμία νομιμότητα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τώρα του Παπαδήμου, λαμβάνουν αποφάσεις που υποθηκεύουν το μέλλον όλων μας. Προσθέστε σ’ αυτό το βδελυρό μείγμα, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου (αλλά όχι της βουλευτικής ασυλίας) την αστυνομοκρατία, την τερατώδη καταστολή και την φίμωση των διαφωνούντων. Οι ατομικές μας ελευθερίες κινδυνεύουν και όσοι δεν το έχουν καταλάβει, θα το καταλάβουν όταν θα είναι πολύ αργά.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον παράνοιας, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι το “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” είναι απαραίτητο να το βροντοφωνάζουμε. Όχι μόνο συμβολικά, αφού αυτή η χώρα και αυτή η κοινωνία χρειάζεται βαθιές ανάσες δημοκρατίας. Όμως δεν πρέπει να μπερδευτούμε αν κάποιος μας προσφέρει ψωμί, ή μας εξαγοράσει προσφέροντας την ελευθερία να καταναλώνουμε ότι θέλουμε. Γι’ αυτό το μεγαλύτερο αίτημα για να οδηγηθούμε σε μια επανάσταση της συνείδησης, είναι η Παιδεία.