Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η διαδικασία αγιοποίησης των 4 ληστοτρομοκρατών από τα κόμματα της αριστεράς και της… προόδου, από τα κομμουνιστοκρατούμενα ΜΜΕ, από τις… μαμάδες και τους μπαμπάδες τους και από τον περίγυρό τους. Και τι δεν είπαν όλες αυτές τις μέρες. «Ευαίσθητους» τους χαρακτήρισαν, «αγωνιστές για την αλλαγή της κοινωνίας», «ανθρωπιστές», ότι «είχαν τα όπλα για εκφοβισμό κι όχι για να σκοτώσουν», ότι «βγάζουν τη μπουκιά από το στόμα τους για να τη δώσουν στον συνάνθρωπο» κ.τ.λ., κ.τ.λ.
Δυστυχώς, όμως, για όλους αυτούς που προσπαθούν να ρετουσάρουν τις εικόνες αυτών των τεράτων, υπάρχουν γραπτά τους από το παρελθόν, και ως γνωστόν τα γραπτά μένουν! Σ’ ένα, λοιπόν, από τα πολύ πρόσφατα γραπτά του (από το καλοκαίρι του 2012, στην εφημερίδα «Ποντίκι»)), ο Γ. Μιχαηλίδης (ο επονομαζόμενος και «τοξοβόλος» – ο οποίος έτσι όπως είναι, είναι ο μόνος από τους 4 που δεν έχει λόγο να ανησυχεί για το τι μέλλει γενέσθαι στις φυλακές…), αναφέρεται στη δολοφονία του 52χρονου ταξιτζή στην Πάρο, κατά τη διάρκεια μιας ανάλογης επιδρομής των ληστοσυμμοριτών- αναρχοκομμουνιστών. Ιδού πως έβριζε τότε το θρασίμι τον δολοφονηθέντα, «από την άγνωστη κρυψώνα» του, όπως εκαυχάτο:
«Μικρή διήγηση μιας ιστορίας παρανομίας…» Ξεκινάω να γράφω επ’ αφορμής της πρόσφατης στοχοποίησης μου από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ως συνεργό σε δολοφονία ενός ρουφιάνου κατά τη διάρκεια ληστείας τράπεζας στην Πάρο…
Η επόμενη σημαντική στιγμή είναι η μάχη του αδερφού μας Θεόφιλου Μαυρόπουλου με τους μπάτσους στην Πεύκη. Δε θα δώσω περισσότερες πληροφορίες για τη συμμετοχή μου η μη στη μάχη αυτή. Σημασία έχει ότι η ακραία συντροφική και μαχητική στάση του Θεόφιλου, που πολέμησε μόνος του με ένα όπλο εναντίον δύο ένοπλων μπάτσων, είχε ως αποτέλεσμα να παραμείνει ένας ακόμα άνθρωπος στον αγώνα εκτός των τειχών των φυλακών καθώς και κυρίως να μην αθροιστεί άλλη μία αναίμακτη σύλληψη στις νίκες της αστυνομίας εναντίον μας. Εύχομαι ακόμα να πονάνε τα σπασμένα κοκαλάκια των υπερφιλόδοξων υπηρετών του καθεστώτος… Όμως τώρα το βρώμικο αυτό παιχνίδι των μπάτσων έχει πάρει τραγικές διαστάσεις. Με στοχοποιούν για φόνο, ως συνεργό στη ληστεία της Πάρου. Δημιουργούν εντυπώσεις και πάλι διαστρεβλώνοντας μια πραγματικότητα μιλώντας για επίθεση σε ανυποψίαστο πολίτη και λοιπές μαλακίες που σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η επαναλαμβανόμενη αναφορά στο επάγγελμα του δημιουργεί την εντύπωση ότι οι ληστές τον πυροβόλησαν επειδή ήταν ταξιτζής(!) και όχι επειδή παρεμπόδισε τη διαφυγή τους πράγμα που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για τους ληστές, ενώ μία αναφορά στην πολιτική ταυτότητα του -ήταν υποστηρικτής της χούντας- δεν έγινε ποτέ. Βέβαια αυτή είναι μια εικόνα που σχημάτισα πάλι απ’ τους ίδιους τους δημοσιογράφους και δεν ήμουν εκεί να δω τι ακριβώς συνέβη οπότε κρατάω τις επιφυλάξεις μου. Αυτό βέβαια δε θα με κάνει να μην αναγνωρίσω το ρόλο του ρουφιάνου σε αυτήν την περίπτωση. Πόσο μάλλον το γεγονός ότι με κατηγορούν γι αυτό. Έχουν φτάσει στο σημείο να δείχνουν φωτογραφία από τη ληστεία και να συγκεκριμενοποιούν ποιο πρόσωπο είμαι! Και καπάκια πετάνε τη φωτογραφία μου με το τόξο στο σύνταγμα. Έτσι χειραγωγούν την κοινή γνώμη, με τέτοια τεχνάσματα κατασκευάζουν και εδραιώνουν κάθε ψεύδος που ευνοεί την εξουσία για να πετύχουν την υποταγή του πληθυσμού. Τις κατασκευασμένες ειδήσεις βλέπει και πείθεται και ο κάθε επίδοξος ήρωας-ρουφιάνος όπως ο Δημήτρης Μίχας και θυσιάζεται για να υπηρετήσει την έννομη τάξη. Όταν έμαθα για τη ληστεία στην Πάρο, ενστικτωδώς η ψυχή μου τάχθηκε με το μέρος των δραστών. Θέλω να πιστεύω ότι οι μπάτσοι δε θα καταφέρουν να τους πιάσουν. Οι μάχες τους για την αξιοπρέπεια είναι πάντα ένα ερέθισμα για δράση. Μια ουσιαστική απόδειξη πως ο αγώνας συνεχίζεται και μέσα από τα τείχη των φυλακών είτε μέσα από την ανάπτυξη δυναμικών αγώνων όπως η άρνηση σωματικού ελέγχου, είτε με όπλα και μαχαίρια προσπαθώντας να ληστέψεις την ελευθερία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου