τραγικός επίλογος μιας ακόμη ανθρώπινης ιστορίας που άρχισε το καλοκαίρι του 1974, θα γραφτεί στην προσφυγιά με δάκρυα θλίψης, στην κηδεία του Χρίστου Χριστίδη στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο νέο κοιμητήριο Λευκωσίας, το ερχόμενο Σάββατο, στις 11.00 το πρωί. Τα [ λείψανα του λεβέντη της Κυθρέας με ρίζες από το Δίκωμο εντοπίστηκαν πρόσφατα και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DΝΑ.
Όπως αναφέρει ο εκ των ανιψιών του Λέανδρος Χριστίδης, ο θείος του συνελήφθη το πρωινό της 15ης Αυγούστου 1974 στη Βώνη, μαζί με άλλους εννέα πολίτες και 35 στρατιώτες. Όλοι τους είχαν εγκλωβιστεί από την προηγουμένη ημέρα στη Βώνη και είχαν φιλοξενηθεί σε δύο σπίτια. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των γυναικών που τους είχαν φιλοξενήσει, η ομάδα αυτή των 45 συλληφθέντων διετάχθηκε από τρεις γνωστούς ενόπλους Τουρκοκυπρίους από τα γειτονικά χωριά Επηχώ και Μπέι Κιόι, να περπατήσει σε πορεία προς το χωριό Επηχώ. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη τους και ήσαν όλοι τους καταγεγραμμένοι στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έλαβε η ΔΕΑ (Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων) από την τουρκοκυπριακή πλευρά, το 2005 Τουρκοκύπριοι αρχαιολόγοι βρήκαν σε αρχαίο τάφο - σπηλιά κοντά στο τουρκικό χωριό Μπέι Κιόι τα λείψανα 24 ανθρώπων.
Το 2006 παρέδωσαν σε σωρό τα λείψανα στη ΔΕΑ. Η ταυτοποίηση των οστών με την μέθοδο του DΝΑ που ακολούθησε, κατέδειξε ότι αυτά ανήκαν σε ανθρώπους της ομάδας των 45 που συνελήφθησαν και αγνοούντο. Ένας από αυτούς και ο Χρίστος Χριστίδης. Με μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Όλα τα κρανία έφεραν δύο τρύπες, γεγονός που αποκαλύπτει ότι όλοι τους δολοφονήθηκαν με δύο σφαίρες στο κεφάλι και ακολούθως τα σώματά τους πετάχτηκαν στη σπηλιά.
Σύμφωνα πάντα με την έρευνα που διενήργησε ο Λέανδρος Χριστίδης, ο μέχρι πρόσφατα αγνοούμενος θείος του γεννήθηκε το 1906 στην Κυθρέα. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα έξι παιδιά του Παύλου Χατζηχρίστου από την ενορία Συρκανιά της Κυθρέας και της Μαρίτσας, το γένος Σαββίδη, από το Δίκωμο. Όταν αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο, μετέβη στη Μασσαλία της Γαλλίας, όπου παρακολούθησε μαθήματα Ηλεκτρολογίας. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση εμπορίου και του νερόμυλου στη Συρκανιά της Κυθρέας, αφού ο πατέρας του είχε πεθάνει νέος. Σε κατοπινό στάδιο αγόρασε και τον μεγάλο νερόμυλο που βρισκόταν πλησίον της πηγής του Κεφαλόβρυσου.
Εκτός από το άλεσμα σιταριού στο νερόμυλο του Κεφαλόβρυσου, είχε διαμορφώσει και χώρο εκεί όπου εμφιάλωνε γκαζόζες, τις οποίες πωλούσε.
Το 1956 μαζί με τους αδελφούς του Γιώργο και Σάββα Χριστίδη (μετέπειτα δήμαρχο Κυθρέας) απεφάσισαν τη μετατροπή του νερόμυλου σε σύγχρονο ηλεκτροκίνητο εργοστάσιο αλευροποιίας και έτσι δημιουργήθηκε η πολύ γνωστή, μέχρι το 1974, επιχείρηση αλευροποιίας των Αδελφών Χριστίδη στον Κεφαλόβρυσο Κυθρέας.
Αναφέρει ο Λέανδρος Χριστίδης για τον θείο του: «Σε όλη τη ζωή του υπήρξε ένας φιλήσυχος και πολύ εργατικός άνθρωπος. Διετέλεσε για πολλά χρόνια επίτροπος στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας της Κυθρέας. Παντρεύτηκε τη θεία Άννα, το γένος Πετράκη από τη Θετόκου της Κυθρέας. Δεν απέκτησαν παιδιά. Παιδιά τους όμως ήσαν όλοι εμείς, τα 13 τους ανίψια, στα οποία είχαν μεγάλη αγάπη. Η θεία Άννα πέθανε από ασθένεια λίγα χρόνια πριν το 1974».
Όπως αναφέρει ο εκ των ανιψιών του Λέανδρος Χριστίδης, ο θείος του συνελήφθη το πρωινό της 15ης Αυγούστου 1974 στη Βώνη, μαζί με άλλους εννέα πολίτες και 35 στρατιώτες. Όλοι τους είχαν εγκλωβιστεί από την προηγουμένη ημέρα στη Βώνη και είχαν φιλοξενηθεί σε δύο σπίτια. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των γυναικών που τους είχαν φιλοξενήσει, η ομάδα αυτή των 45 συλληφθέντων διετάχθηκε από τρεις γνωστούς ενόπλους Τουρκοκυπρίους από τα γειτονικά χωριά Επηχώ και Μπέι Κιόι, να περπατήσει σε πορεία προς το χωριό Επηχώ. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη τους και ήσαν όλοι τους καταγεγραμμένοι στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έλαβε η ΔΕΑ (Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων) από την τουρκοκυπριακή πλευρά, το 2005 Τουρκοκύπριοι αρχαιολόγοι βρήκαν σε αρχαίο τάφο - σπηλιά κοντά στο τουρκικό χωριό Μπέι Κιόι τα λείψανα 24 ανθρώπων.
Το 2006 παρέδωσαν σε σωρό τα λείψανα στη ΔΕΑ. Η ταυτοποίηση των οστών με την μέθοδο του DΝΑ που ακολούθησε, κατέδειξε ότι αυτά ανήκαν σε ανθρώπους της ομάδας των 45 που συνελήφθησαν και αγνοούντο. Ένας από αυτούς και ο Χρίστος Χριστίδης. Με μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Όλα τα κρανία έφεραν δύο τρύπες, γεγονός που αποκαλύπτει ότι όλοι τους δολοφονήθηκαν με δύο σφαίρες στο κεφάλι και ακολούθως τα σώματά τους πετάχτηκαν στη σπηλιά.
Σύμφωνα πάντα με την έρευνα που διενήργησε ο Λέανδρος Χριστίδης, ο μέχρι πρόσφατα αγνοούμενος θείος του γεννήθηκε το 1906 στην Κυθρέα. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα έξι παιδιά του Παύλου Χατζηχρίστου από την ενορία Συρκανιά της Κυθρέας και της Μαρίτσας, το γένος Σαββίδη, από το Δίκωμο. Όταν αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο, μετέβη στη Μασσαλία της Γαλλίας, όπου παρακολούθησε μαθήματα Ηλεκτρολογίας. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση εμπορίου και του νερόμυλου στη Συρκανιά της Κυθρέας, αφού ο πατέρας του είχε πεθάνει νέος. Σε κατοπινό στάδιο αγόρασε και τον μεγάλο νερόμυλο που βρισκόταν πλησίον της πηγής του Κεφαλόβρυσου.
Εκτός από το άλεσμα σιταριού στο νερόμυλο του Κεφαλόβρυσου, είχε διαμορφώσει και χώρο εκεί όπου εμφιάλωνε γκαζόζες, τις οποίες πωλούσε.
Το 1956 μαζί με τους αδελφούς του Γιώργο και Σάββα Χριστίδη (μετέπειτα δήμαρχο Κυθρέας) απεφάσισαν τη μετατροπή του νερόμυλου σε σύγχρονο ηλεκτροκίνητο εργοστάσιο αλευροποιίας και έτσι δημιουργήθηκε η πολύ γνωστή, μέχρι το 1974, επιχείρηση αλευροποιίας των Αδελφών Χριστίδη στον Κεφαλόβρυσο Κυθρέας.
Αναφέρει ο Λέανδρος Χριστίδης για τον θείο του: «Σε όλη τη ζωή του υπήρξε ένας φιλήσυχος και πολύ εργατικός άνθρωπος. Διετέλεσε για πολλά χρόνια επίτροπος στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας της Κυθρέας. Παντρεύτηκε τη θεία Άννα, το γένος Πετράκη από τη Θετόκου της Κυθρέας. Δεν απέκτησαν παιδιά. Παιδιά τους όμως ήσαν όλοι εμείς, τα 13 τους ανίψια, στα οποία είχαν μεγάλη αγάπη. Η θεία Άννα πέθανε από ασθένεια λίγα χρόνια πριν το 1974».
τις τραγικες εκεινες μερες
Για το τι έγινε εκείνες τις μαύρες μέρες του 1974 που οδήγησαν στον χαμό του λεβέντη της Κυθρέας, αναφέρει ο Λέανδρος Χριστίδης: «Χαράματα της 14ης Αυγούστου 1974, η Κυθρέα συγκλονιζόταν από τις εκρήξεις των βομβών των τουρκικών αεροπλάνων που σφυρoκοπούσαν την αμυντική γραμμή της Εθνικής Φρουράς στη γειτονική Μια Μηλιά. Οι δύο αδελφοί, Χρίστος και Σάββας, έκλεισαν προσωρινά, όπως πίστευαν, τον αλευρόμυλο που τότε εργαζόταν νυχθημερόν για να καλύψει τις έκτακτες ανάγκες που είχαν προκύψει από το κλείσιμο των αλευρομύλων της Λευκωσίας που ευρίσκοντο κοντά στην πράσινη γραμμή. Αποφάσισαν να φύγουν μαζί προς την Αγκαστίνα μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, όπως νόμιζαν. Όταν όμως περάσαμε από το σπίτι του, ο θείος Χρίστος είχε ήδη αναχωρήσει. Στην Αγκαστίνα δεν τον βρήκαμε. Όπως μάθαμε αργότερα, μετέφερε κάποιους γείτονες στη Βώνη, καθυστέρησαν εκεί και εγκλωβίστηκαν από τον προελαύνοντα τουρκικό στρατό.
Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να αναπαύσει την ψυχή του θείου Χρίστου και όλων των άλλων που δολοφονήθησαν βάναυσα από τους Τούρκους, είναι η υπόσχεση όλων εμάς ότι θα επιμείνουμε μέχρι τέλους για την επιστροφή μας στην γενέθλια γη της Κυθρέας. Για να ανεγείρουμε εκεί στην πλατεία Κεφαλόβρυσου ένα μνημείο στη μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων, που τόσο άδικα και βάρβαρα έχασαν τη ζωή τους το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου